Wat maakt nu je nu eigenlijk een man, dit is een vraagstuk waar de moderne man behoorlijk mee lijkt te worstelen. In de huidige tijd is er een mengelmoes van signalen en prikkels die de man in een identiteitscrisis te lijken te hebben gestort. Want wij kerels moeten tegenwoordig zoveel mogelijk zijn. Empathisch, stoer, eigenzinnig, gevoelig, lief, beschermend, handig, verzorgd, welbespraakt en huishoudelijk ondersteunend, om maar even wat voorbeelden te noemen. Tenminste dit is een beeld die de media  lijkt te scheppen. Maar is dit allemaal wel echt zo?

De man op zoek naar zijn ware aard dat is een vraagstuk die in maar liefst twee documentaires opdook dit jaar. Zo was er de docu “Alfamannen” gemaakt vanuit het perspectief van een man en een tweede “Man Made”gemaakt door de documentairemaakster Sunny Bergman. Beide filmmakers proberen een licht te werpen op de worstelingen waar de man tegenwoordig mee rond loopt.

Living in a Manospehere?

Stellingen die in de documentaires naar voren komen zijn de mannenemancipatie en de “Manosphere in Amerika”. Wordt de man door de vrouw in een hokje geplaatst waar het zich niet thuisvoelt of hebben mannen moeite met de veranderingen die nu plaatsvinden in de maatschappij, omdat de terreinen die ze ooit zo domineerde nu langzaamaan worden “ingepikt”door vrouwen. Is het goed dat deze overloop er is of was het verschil in de rolpatronen tussen man en de vrouw niet een stuk helderder en gaf dit juist elke sekse zijn plek.

Complexe vragen in een ingewikkelde tijd, waar beide documentaires een antwoordt op proberen te vinden. Dit leidde tot een prachtig interview tussen beide filmmakers in dit artikel van de VPRO. Hier bekeken ze elkaar film om vervolgens aan te geven wat ze goed in minder goed vonden aan de documentaire.

Toen was daar ook nog eens #metoo

De worsteling van de man zagen we ook terug in de “me too” beweging. Want de afgelopen jaren trokken steeds meer vrouwen aan de bel die beweerde last te hebben gehad van seksuele intimidatie. Mannen zouden zich vaak schuldig hebben gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag.

Nu willen we een ding hierin voorop stellen, met een dame dien je respectvol om te gaan (hoffelijkheid staat ons goed mannen!) En juist dit was in veel van deze gevallen duidelijk niet gebeurd. Wanneer een vrouw grens stelt dan houd je je daar aan, nietwaar? Terecht dat deze ‘mannen” die deze grens niet respecteerde zijn aangepakt. Maar ook de in onze ogen meer onschuldige vormen kwamen onder druk te staan. Het nafluiten bijvoorbeeld, op straat en de kleine tikje op de billen in een disco waren ook echt  niet meer van deze tijd.

Toegegeven de lijn is dun maar toch is het ook gevaarlijk om dit soort zaken over altijd negatief uit te leggen. Wij mannen praten nu eenmaal wat minder makkelijk. Dus wij zoeken het in de plaagstootjes. Contact zoeken lijkt daarom soms wat onbeholpen. Maar we bedoelen het (over het algemeen) respectvol.

De man op zoek naar zijn ware aard dat is een vraagstuk die in maar liefst twee documentaires opdook dit jaar. Zo was er de docu “Alfamannen” gemaakt vanuit het perspectief van een man en “Man Made” gemaakt vanuit het perspectief van een vrouw, Sunny Bergman. Beide filmmakers proberen een licht te werpen op de worstelingen waar de moderne man mee lijkt te kampen..

Living in a Manosphere?

Vraagstukken die in de documentaires naar voren komen zijn de invloed van mannenemancipatie en de hype rondom de ideologie manosphere. Wordt de man door de vrouw echt in een hokje geplaatst of hebben wij mannen gewoon moeite met veranderingen. De terreinen die de mannen ooit zo domineerde zouden worden “ingepikt”door vrouwen, zo stelt men.

Is het nu juist goed dat dit verschuiving er is? Of was deze oude rolverdeling  tussen man en de vrouw niet een stuk helderder. En had dit – als we er nu op terugkijken – misschien ook wel zijn charme?

Complexe vragen in een ingewikkelde tijd, waar beide documentaires een antwoordt op proberen te vinden. Dit resulteerde in een prachtig interview tussen beide filmmakers, die je kunt lezen in dit prachtige artikel.

Toen was daar ook nog eens #metoo

De worsteling van de man zien we ook terug in de “me too” beweging. Want de afgelopen jaren trokken steeds meer vrouwen aan de bel over seksuele intimidatie. Mannen zouden zich schuldig hebben gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag en daar die mannen moesten aan de schandpaal.

Nu willen we een ding voorop stellen, met een dame dien je respectvol om te gaan (hoffelijkheid staat ons goed mannen!) En juist dit was in veel van deze gevallen niet gebeurd. Wanneer een vrouw grens stelt dan houd je je daar aan, nietwaar? Terecht dat een man die deze grens niet respecteert wordt aangepakt. Echter nu lijkt  de me too beweging toch een beetje door te slaan. Want ook de onschuldige vormen (in onze ogen dan en we leggen uit waarom)  kwamen onder druk te staan. Het nafluiten op straat bijvoorbeeld of zachte tik op de billen in een disco konden volgens de dames echt niet meer.

Toegegeven de lijn is dun maar toch is het ook gevaarlijk om dit soort zaken bij voorbaat  negatief uit te leggen. Wij mannen praten nu eenmaal wat minder makkelijk als jullie vrouwen. En toch komen we maar wat graag in contact met jullie, dus wij zoeken het in de plaagstootjes. Meer lichaamstaal laten we maar zeggen. Het contact zoeken lijkt hierdoor misschien wat onbehouwen. Maar we bedoelen het respectvol. Pas wanneer we ons op zouden dringen zouden we te ver gaan.

De vrouwen gaven pakweg een halve eeuw geleden deze ludieke compliment dan grensoverschrijdend gedrag. Zijn we dus niet een beetje doorgeslagen in de beoordeling van deze signalen. En heeft de feministische golfbeweging een einde gemaakt aan deze onschuld. Het antwoordt is niet altijd even makkelijk te geven.

Vroeger was alles beter?

Nou dat niet bepaald, de situatie van vrouwen is een stuk beter geworden na opkomst van het feminisme. En dat is goed nieuws

Wat daarmee echter ook veranderd is is de manier waarop vrouwen onze plaagstootjes zijn gaan zien. Zagen ze het een voor het feminisme nog als ludiek complimenten,  tegenwoordig krijgt het al snel de stempel “aanranding”. Zijn we dan anno 2020 niet een beetje doorgeslagen in de beoordeling van deze signalen? Heeft die feministische beweging een einde gemaakt aan de oude onschuld. Het antwoordt is niet altijd even makkelijk te geven. Misschien hebben wij mannen inderdaad moeite met veranderingen.

Mannen willen eigen ruimte terug

In de samenleving heerst er dus nogal wat verwarring over het man zijn, maar je ziet ook signalen dat mannen proberen juist hun terrein terug te winnen. Niet alleen de hipster is hier een mooi voorbeeld van, ook TV programma’s als Maxim op de mannenzender RTL 7 laten dit zien. Allen hebben ze eigenlijk dezelfde boodschap. Mannen willen een mancave, een plek waar ze man kunnen zijn en waar ruimte is voor voetbalkantine gesprekken. Maar ook eentje waar ruimte is voor prangende (of opscheppende) vragen als: “Ben ik wel echt de vader van mijn kind” of gewoon gadget talk. Een eigen zone dus. Net zo goed als de vrouwen die nodig hebben. Want op dit moment lijkt het voor de man in de maatschappij een overvloed aan prikkels en verwachtingen waar zij nu eenmaal niet altijd aan kunnen of willen voldoen.

Zou de worsteling dus niet kunnen zitten in het feit dat de man misschien helemaal op dezelfde manier gelijkgesteld worden aan de vrouw, zoals de vrouw dat andersom misschien wel wil. Willen mannen niet gewoon het leven eenvoudig houden. Eentje van de niet zeggen maar doen mentaliteit? Is de complexiteit van de vrouw (in de ogen van ons mannen dan, rustig maar dames!) niet juist hetgeen wat wij zo intrigerend aan ze? Wij denken van wel en zeggen daarom dus lang leve de tegenstellingen!